Artykuł koncentruje się na łowiectwie jako dziedzictwie kulturowym z perspektywy semiotycznej i prawnej. Jego celem było ustalenie, czy Konwencja UNESCO w sprawie ochrony niematerialnego dziedzictwa kulturowego z 2003 r. pozwala uznać doskonalenie i przekazywanie umiejętności łowieckich za przejaw niematerialnego dziedzictwa kulturowego. Główną metodą badawczą zastosowaną w tych badaniach był test racjonalności prawniczej, obejmujący pięć elementów, do których należą: (1) rodzajowa spójność wiedzy i umiejętności łowieckich w Polsce, (2) brak sprzeczności z zasadami wynikającymi z uniwersalnych instrumentów prawa człowieka, (3) doniosłość wiedzy i umiejętności myśliwskich dla ochrony przyrody, (4) znaczenie wiedzy i umiejętności myśliwskich dla równowagi ekonomicznej i bezpieczeństwa wewnętrznego, (5) wiedza i umiejętności myśliwskie a idea bliskiej przyrodzie tożsamości kulturowej.
Dyskusje prasowe czy polityczne są bardzo emocjonalne i często oparte na półprawdach i manipulacjach faktami, a nie na argumentach merytorycznych. Obecnie polowanie jest często postrzegane jako „krwawy sport”, a nie konieczna aktywność w zakresie gospodarki czy ochrony przyrody. Przeprowadzony przez autorów test wskazuje kierunki weryfikacji: efektywności systemu ochrony przyrody, bezpieczeństwa publicznego, kulturowej spójności wspólnot lokalnych, komunikacyjnej ciągłości dużej części dorobku kultury narodowej. Na koniec zwrócono uwagę, że uznanie łowiectwa za przejaw niematerialnego dziedzictwa kulturowego otwiera efektywne społecznie pole ochrony i zarzadzania tym dziedzictwem.
Dotychczas, na stronie Internetowej wydawcy artykuł ten udostępniono prawie tysiąc razy.
Dajczak, W., Gwiazdowicz, D. J., Matulewska, A., Szafrański, W. (2020). Should Hunting as a Cultural Heritage Be Protected? International Journal for the Semiotics of Law-Revue . https://link.springer.com/article/10.1007%2Fs11196-020-09763-0